Echo - an Inspirational Song and a Short Story

Het is een lang verhaal om te vertellen hoe ik uiteindelijk uitkwam bij het lied Echo van Jason Walker, want voor het ontdekken van nieuwe muziek is voor mij altijd wel een vreemde reden. Nu houd ik van liederen (of klinkt dat té ouderwets) die een diepgaande songtekst hebben, en daarom voelde ik me ook aangetrokken tot dit lied. Niet alleen vind ik de songtekst mooi, maar heeft het mij ook geïnspireerd voor een nieuw verhaal (een Short Story, dit keer), en ik dacht dat het wel aardig zou zijn om jullie deze te laten lezen. (:
Vergeet vooral niet om Echo op te zetten tijdens het lezen, dat geeft de sfeer een beetje mee (noch vergeten de songtekst op te zoeken, als je het leest zul je weten waar ik me tot aangetrokken voel, oh, en de songtekst past niet helemaal bij het verhaal, maar ik heb wel wat elementen ervan in verwerkt). ^-^

Lots of Love (en Reading Pleasure, ofcourse ;))
Juliette x

Alleen. De eenzaamheid vreet mijn hart uit mijn borstkas als een hongerige leeuw. Het doet pijn om zo, verlaten, te zijn. Niemand die van je houdt, niemand die ook maar iets om je geeft... Zelfs je ouders die niets met je te maken willen hebben, doet zeer. Het door donkere steegjes slenteren terwijl de maan op je neer schijnt met zo'n sadistische grijns 'zie je wel, nietsnut', doet zeer. Alles doet zeer. Het uit elkaar groeien met mensen waarvan je zielsveel houdt en waarvan je nooit zou hebben verwacht dat ze je zouden verlaten, maar dat toch doen, doet zeer. O zo'n zeer. En niemand lijkt ook maar te beseffen dat wat zij doen pijn doet, maar het doet zo ontzettend veel pijn. Om elke dag gelukkige gezinnen te zien picknicken in een weiland, oudere mensen, na vijftig jaar getrouwd te zijn, nog steeds zielsgelukkig met elkaar hand in hand te zien lopen, jonge koppels die elkaar knuffelen als ze elkaar bij de bushalte ontmoeten nadat ze de middag daarvoor afscheid van elkaar hebben genomen... en dan ik, die met moedeloze blik naar alle vreugde, geluk en liefde in de wereld staart, met de kans om het te grijpen, het vast te pakken en het nooit meer los te laten gaan, die zijn hoofd laat hangen en starend naar zijn versleten schoenpunten verder zijn dagelijkse wandeling loopt om uiteindelijk op precies dezelfde plek uit te komen als waar hij vertrok. Het heeft geen zin, rond lopen in cirkeltjes. Iedere dag mensen zien, en hoe gelukkig zij zijn, laat je alleen maar realiseren hoe slecht jij het wel niet hebt. Alleen, eenzaam, slapend op een bankje in het park waarbij koude windvlagen je kippenvel op je tere huid laten bezorgen... En elke dag weer dezelfde routine, elke dag weer pijn lijden... Elke dag weer schreeuwen in stilte, niemand die je hoort terwijl luide snikken zich in je slaap opwekken. Niemand die je ook maar een blik gunt, omdat je het toch niet waard bent. Dat, doet pijn. Niet alleen vanwege het doen en laten van de mensheid, maar het ergste is nog wel dat je je begint te realiseren dat het eigenlijk helemaal niet hun schuld is. Je begint te beseffen dat ze ergens wel gelijk hebben en goed handelen door jou geen blik waardig te gunnen. Ondanks dat het jou pijn doet, zal het hen misschien wel opvrolijken om eindelijk eens niemand te hebben die hen lastig valt, of hen irriteert... Misschien, ook niet. Maar de tweede optie is surreëel. Een droevige zucht verlaat mijn lippen wanneer ik een meisje van ongeveer mijn leeftijd alleen op een bankje zie zitten, voor zich uit starend, met een zwakke en nostalgische glimlach op haar gezicht. Misschien is het wel beter zo... Misschien is het wel beter, en wordt de wereld wel beter als ik me er niet mee bemoei. Ik werp nog een laatste blik op het meisje op het parkbankje waarna ik het park uit loop en me tegen de stenen muur, om het parkje heen gebouwd, aan laat zakken en aan de draadjes van mijn inmiddels kapotte hoodie begin te frunniken terwijl ik naar de stralende zon aan de azuurblauwe lucht staar. Ja, het is beter zo... Ik adem nog een keer diep in en sluit genietend van de warmte van de zon die mijn gezicht beschijnt mijn ogen. Al is het maar voor even, geniet ik van het moment waarop ik mijn eenzaamheid vergeet wanneer ik wegzak in een oneindige slaap. Misschien in de intentie om ooit weer wakker te worden. Misschien, ook niet.