Zoals jullie misschien al hebben gezien (waarschijnlijk niet) heb ik twee "lessen" toegevoegd aan 'How To Write A Story'. Deze gaan over de omgeving en over kaarten. Het zou fijn zijn als jullie dat zouden willen bekijken. (:
Ik weet niet waarom, precies, maar ik dacht gisteravond terug aan iets dat ik in groep 8 bij mijn lerares had gedaan, en ik wilde het met jullie delen, gewoon, omdat het best, tja... indrukwekkend was, eigenlijk. Maar dat kwam waarschijnlijk ook omdat ik een soort van degene was waar het over ging en zo, dus had ik het gevoel dat iedereen me aankeek en ik heb er echt een verschrikkelijke hekel aan als meerdere mensen me "aanstaren"... Ik zou het enorm waarderen als jullie de tekst hieronder zouden willen lezen, want het betekent best veel voor me.
Lots of Love,
Juliette x
Het Verfrommelde Papier
Het was allang overduidelijk dat onze leraressen helemaal niet snel boos werd, maar dat ze laaiend kon worden als het ging over pesten. Ik herinner me nog die keer na kamp, in groep 7. We hadden een jongen in de klas, en tja, die was niet helemaal populair (ik was dat ook niet, maar op een andere manier). Hij had een ziekte dat hij zich niet goed kon concentreren en vaak boos werd op andere mensen en dan begon te schelden en te slaan. Nu was het zo, de dag na kamp, dat hij 's ochtends niet in de klas aanwezig was. Het gerucht ging dat hij, nadat iemand had gezegd dat we hem "toch niet zouden missen" als hij weg zou zijn gegaan, hij naar huis was gerend. Ik vond dit schandalig (nee, geen sarcasme, oké, ik heb gewoon een beetje een andere vocabulaire dan jullie), vooral omdat er zoveel jongens om moesten lachen. Als ik niet zo verlegen en stil was geweest, had ik hun werkelijk waar in hun gezicht geslagen en geschreeuwd dat ze "onacceptabel gedrag vertoonden dat ze zo immens slecht met hun medemens omgingen", om ze vervolgens verbluft achter te laten (ik had dat nóóit durven doen toen, maar nu zou ik er geen probleem van maken en rechtvaardig en met opgeheven hoofd hen in hun gezicht slaan). Toen de bel ging en we met zijn allen naar het klaslokaal liepen, merkte de lerares ook dat de jongen miste. We moesten allemaal in een kring gaan zitten, en er werd gebeld om te vragen waar die jongen was (die jongen typt zo lang en irritant, maar ik ga niet zijn eigen naam gebruiken... ik noem hem... Marcus...). Tien minuten later kwam Marcus samen met zijn moeder binnen, waar zijn moeder een preek gaf waarbij ik het niet droog kon houden. Ik ben overgevoelig, dat klopt, want ik was de enige die moest huilen (ik huil trouwens wel geluidloos). Maar het kwam gewoon ook doordat het zo verdrietig was wat ze zei (ik weet het niet meer precies, maar het was iets van 'Denk je dat ik, als zijn moeder, niet elke dag naar mijn werk ga, met angst dat hij deze keer misschien in elkaar geslagen wordt? Hij is uitgescholden, mentale pijn, maar het wordt steeds erger. Ik ga elke ochtend met angst naar mijn werk, bang dat ik 's middags een huilende zoon met blauwe plekken aantref, en dat hij het niet meer wil. Want met tegenzin gaat hij naar school, nu, en ik ben bang dat, als het zo door gaat, hij niet eens meer zijn huis uit durft te komen in de angst dat de pesterijen overnieuw beginnen. Denk je dat ik dat fijn vind?') en omdat ik zelf ook gepest was, dus ik wist hoe hij zich zou moeten voelen. Maar ik dwaal af, want ik moest vertellen over 'Het Verfrommelde Papier', wat we moesten maken in groep 8, één van de eerste weken. Van onze lerares kregen we allemaal een papier, die we moesten verkreukelen. Ik was verbaasd, en keek vreemd toe hoe alle jongens en vele meiden het papier verfrommelden en er zelfs op gingen stampen, terwijl ik met tegenzin het papier verkreukelde. Nadat we dat gedaan hadden, moesten we het papier weer openvouwen, zonder dat het papier zou scheuren, wat op zich niet zo moeilijk was. Hierna moesten we het papier glad proberen te strijken, en moesten we de verschillen opnoemen tussen het ene stuk papier, het gladde en ongekrenkte stuk papier, en het andere stuk papier, verfrommeld, verkreukeld, platgestampt. En daarna vertelde ze ons, dat het eerste papier de ziel is van een pasgeboren kind, glad, mooi, prachtig, in vergelijking met het tweede papier. En daarna vertelde ze, dat het verkreukelen van het papier hetzelfde was als het krenken van een tere ziel, pesten. Het uitvouwen en gladstrijken zou ervoor zorgen dat de ziel niet meer pijn zou laten, dat zij niet verder gekrenkt zou worden, maar je zou zien dat de vouwen altijd zichtbaar zouden blijven, en dat zij nooit meer hetzelfde als vroeger zou worden. Velen begrepen niet wat zij hiermee bedoelde, maar ik begreep het als één van de besten. Als een mes in je ziel snijdt, genezen op den duur de wonden, maar de littekens zullen nooit vervagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten