Het is een lang verhaal om te vertellen hoe ik uiteindelijk uitkwam bij het lied Echo van Jason Walker, want voor het ontdekken van nieuwe muziek is voor mij altijd wel een vreemde reden. Nu houd ik van liederen (of klinkt dat té ouderwets) die een diepgaande songtekst hebben, en daarom voelde ik me ook aangetrokken tot dit lied. Niet alleen vind ik de songtekst mooi, maar heeft het mij ook geïnspireerd voor een nieuw verhaal (een Short Story, dit keer), en ik dacht dat het wel aardig zou zijn om jullie deze te laten lezen. (:
Vergeet vooral niet om Echo op te zetten tijdens het lezen, dat geeft de sfeer een beetje mee (noch vergeten de songtekst op te zoeken, als je het leest zul je weten waar ik me tot aangetrokken voel, oh, en de songtekst past niet helemaal bij het verhaal, maar ik heb wel wat elementen ervan in verwerkt). ^-^
Lots of Love (en Reading Pleasure, ofcourse ;))
Juliette x
Alleen. De eenzaamheid vreet mijn hart uit mijn borstkas als een hongerige leeuw. Het doet pijn om zo, verlaten, te zijn. Niemand die van je houdt, niemand die ook maar iets om je geeft... Zelfs je ouders die niets met je te maken willen hebben, doet zeer. Het door donkere steegjes slenteren terwijl de maan op je neer schijnt met zo'n sadistische grijns 'zie je wel, nietsnut', doet zeer. Alles doet zeer. Het uit elkaar groeien met mensen waarvan je zielsveel houdt en waarvan je nooit zou hebben verwacht dat ze je zouden verlaten, maar dat toch doen, doet zeer. O zo'n zeer. En niemand lijkt ook maar te beseffen dat wat zij doen pijn doet, maar het doet zo ontzettend veel pijn. Om elke dag gelukkige gezinnen te zien picknicken in een weiland, oudere mensen, na vijftig jaar getrouwd te zijn, nog steeds zielsgelukkig met elkaar hand in hand te zien lopen, jonge koppels die elkaar knuffelen als ze elkaar bij de bushalte ontmoeten nadat ze de middag daarvoor afscheid van elkaar hebben genomen... en dan ik, die met moedeloze blik naar alle vreugde, geluk en liefde in de wereld staart, met de kans om het te grijpen, het vast te pakken en het nooit meer los te laten gaan, die zijn hoofd laat hangen en starend naar zijn versleten schoenpunten verder zijn dagelijkse wandeling loopt om uiteindelijk op precies dezelfde plek uit te komen als waar hij vertrok. Het heeft geen zin, rond lopen in cirkeltjes. Iedere dag mensen zien, en hoe gelukkig zij zijn, laat je alleen maar realiseren hoe slecht jij het wel niet hebt. Alleen, eenzaam, slapend op een bankje in het park waarbij koude windvlagen je kippenvel op je tere huid laten bezorgen... En elke dag weer dezelfde routine, elke dag weer pijn lijden... Elke dag weer schreeuwen in stilte, niemand die je hoort terwijl luide snikken zich in je slaap opwekken. Niemand die je ook maar een blik gunt, omdat je het toch niet waard bent. Dat, doet pijn. Niet alleen vanwege het doen en laten van de mensheid, maar het ergste is nog wel dat je je begint te realiseren dat het eigenlijk helemaal niet hun schuld is. Je begint te beseffen dat ze ergens wel gelijk hebben en goed handelen door jou geen blik waardig te gunnen. Ondanks dat het jou pijn doet, zal het hen misschien wel opvrolijken om eindelijk eens niemand te hebben die hen lastig valt, of hen irriteert... Misschien, ook niet. Maar de tweede optie is surreëel. Een droevige zucht verlaat mijn lippen wanneer ik een meisje van ongeveer mijn leeftijd alleen op een bankje zie zitten, voor zich uit starend, met een zwakke en nostalgische glimlach op haar gezicht. Misschien is het wel beter zo... Misschien is het wel beter, en wordt de wereld wel beter als ik me er niet mee bemoei. Ik werp nog een laatste blik op het meisje op het parkbankje waarna ik het park uit loop en me tegen de stenen muur, om het parkje heen gebouwd, aan laat zakken en aan de draadjes van mijn inmiddels kapotte hoodie begin te frunniken terwijl ik naar de stralende zon aan de azuurblauwe lucht staar. Ja, het is beter zo... Ik adem nog een keer diep in en sluit genietend van de warmte van de zon die mijn gezicht beschijnt mijn ogen. Al is het maar voor even, geniet ik van het moment waarop ik mijn eenzaamheid vergeet wanneer ik wegzak in een oneindige slaap. Misschien in de intentie om ooit weer wakker te worden. Misschien, ook niet.
maandag 17 maart 2014
zaterdag 15 maart 2014
How To Write A Story en Het Verfrommelde Papier
Zoals jullie misschien al hebben gezien (waarschijnlijk niet) heb ik twee "lessen" toegevoegd aan 'How To Write A Story'. Deze gaan over de omgeving en over kaarten. Het zou fijn zijn als jullie dat zouden willen bekijken. (:
Ik weet niet waarom, precies, maar ik dacht gisteravond terug aan iets dat ik in groep 8 bij mijn lerares had gedaan, en ik wilde het met jullie delen, gewoon, omdat het best, tja... indrukwekkend was, eigenlijk. Maar dat kwam waarschijnlijk ook omdat ik een soort van degene was waar het over ging en zo, dus had ik het gevoel dat iedereen me aankeek en ik heb er echt een verschrikkelijke hekel aan als meerdere mensen me "aanstaren"... Ik zou het enorm waarderen als jullie de tekst hieronder zouden willen lezen, want het betekent best veel voor me.
Lots of Love,
Juliette x
Het Verfrommelde Papier
Het was allang overduidelijk dat onze leraressen helemaal niet snel boos werd, maar dat ze laaiend kon worden als het ging over pesten. Ik herinner me nog die keer na kamp, in groep 7. We hadden een jongen in de klas, en tja, die was niet helemaal populair (ik was dat ook niet, maar op een andere manier). Hij had een ziekte dat hij zich niet goed kon concentreren en vaak boos werd op andere mensen en dan begon te schelden en te slaan. Nu was het zo, de dag na kamp, dat hij 's ochtends niet in de klas aanwezig was. Het gerucht ging dat hij, nadat iemand had gezegd dat we hem "toch niet zouden missen" als hij weg zou zijn gegaan, hij naar huis was gerend. Ik vond dit schandalig (nee, geen sarcasme, oké, ik heb gewoon een beetje een andere vocabulaire dan jullie), vooral omdat er zoveel jongens om moesten lachen. Als ik niet zo verlegen en stil was geweest, had ik hun werkelijk waar in hun gezicht geslagen en geschreeuwd dat ze "onacceptabel gedrag vertoonden dat ze zo immens slecht met hun medemens omgingen", om ze vervolgens verbluft achter te laten (ik had dat nóóit durven doen toen, maar nu zou ik er geen probleem van maken en rechtvaardig en met opgeheven hoofd hen in hun gezicht slaan). Toen de bel ging en we met zijn allen naar het klaslokaal liepen, merkte de lerares ook dat de jongen miste. We moesten allemaal in een kring gaan zitten, en er werd gebeld om te vragen waar die jongen was (die jongen typt zo lang en irritant, maar ik ga niet zijn eigen naam gebruiken... ik noem hem... Marcus...). Tien minuten later kwam Marcus samen met zijn moeder binnen, waar zijn moeder een preek gaf waarbij ik het niet droog kon houden. Ik ben overgevoelig, dat klopt, want ik was de enige die moest huilen (ik huil trouwens wel geluidloos). Maar het kwam gewoon ook doordat het zo verdrietig was wat ze zei (ik weet het niet meer precies, maar het was iets van 'Denk je dat ik, als zijn moeder, niet elke dag naar mijn werk ga, met angst dat hij deze keer misschien in elkaar geslagen wordt? Hij is uitgescholden, mentale pijn, maar het wordt steeds erger. Ik ga elke ochtend met angst naar mijn werk, bang dat ik 's middags een huilende zoon met blauwe plekken aantref, en dat hij het niet meer wil. Want met tegenzin gaat hij naar school, nu, en ik ben bang dat, als het zo door gaat, hij niet eens meer zijn huis uit durft te komen in de angst dat de pesterijen overnieuw beginnen. Denk je dat ik dat fijn vind?') en omdat ik zelf ook gepest was, dus ik wist hoe hij zich zou moeten voelen. Maar ik dwaal af, want ik moest vertellen over 'Het Verfrommelde Papier', wat we moesten maken in groep 8, één van de eerste weken. Van onze lerares kregen we allemaal een papier, die we moesten verkreukelen. Ik was verbaasd, en keek vreemd toe hoe alle jongens en vele meiden het papier verfrommelden en er zelfs op gingen stampen, terwijl ik met tegenzin het papier verkreukelde. Nadat we dat gedaan hadden, moesten we het papier weer openvouwen, zonder dat het papier zou scheuren, wat op zich niet zo moeilijk was. Hierna moesten we het papier glad proberen te strijken, en moesten we de verschillen opnoemen tussen het ene stuk papier, het gladde en ongekrenkte stuk papier, en het andere stuk papier, verfrommeld, verkreukeld, platgestampt. En daarna vertelde ze ons, dat het eerste papier de ziel is van een pasgeboren kind, glad, mooi, prachtig, in vergelijking met het tweede papier. En daarna vertelde ze, dat het verkreukelen van het papier hetzelfde was als het krenken van een tere ziel, pesten. Het uitvouwen en gladstrijken zou ervoor zorgen dat de ziel niet meer pijn zou laten, dat zij niet verder gekrenkt zou worden, maar je zou zien dat de vouwen altijd zichtbaar zouden blijven, en dat zij nooit meer hetzelfde als vroeger zou worden. Velen begrepen niet wat zij hiermee bedoelde, maar ik begreep het als één van de besten. Als een mes in je ziel snijdt, genezen op den duur de wonden, maar de littekens zullen nooit vervagen.
Ik weet niet waarom, precies, maar ik dacht gisteravond terug aan iets dat ik in groep 8 bij mijn lerares had gedaan, en ik wilde het met jullie delen, gewoon, omdat het best, tja... indrukwekkend was, eigenlijk. Maar dat kwam waarschijnlijk ook omdat ik een soort van degene was waar het over ging en zo, dus had ik het gevoel dat iedereen me aankeek en ik heb er echt een verschrikkelijke hekel aan als meerdere mensen me "aanstaren"... Ik zou het enorm waarderen als jullie de tekst hieronder zouden willen lezen, want het betekent best veel voor me.
Lots of Love,
Juliette x
Het Verfrommelde Papier
Het was allang overduidelijk dat onze leraressen helemaal niet snel boos werd, maar dat ze laaiend kon worden als het ging over pesten. Ik herinner me nog die keer na kamp, in groep 7. We hadden een jongen in de klas, en tja, die was niet helemaal populair (ik was dat ook niet, maar op een andere manier). Hij had een ziekte dat hij zich niet goed kon concentreren en vaak boos werd op andere mensen en dan begon te schelden en te slaan. Nu was het zo, de dag na kamp, dat hij 's ochtends niet in de klas aanwezig was. Het gerucht ging dat hij, nadat iemand had gezegd dat we hem "toch niet zouden missen" als hij weg zou zijn gegaan, hij naar huis was gerend. Ik vond dit schandalig (nee, geen sarcasme, oké, ik heb gewoon een beetje een andere vocabulaire dan jullie), vooral omdat er zoveel jongens om moesten lachen. Als ik niet zo verlegen en stil was geweest, had ik hun werkelijk waar in hun gezicht geslagen en geschreeuwd dat ze "onacceptabel gedrag vertoonden dat ze zo immens slecht met hun medemens omgingen", om ze vervolgens verbluft achter te laten (ik had dat nóóit durven doen toen, maar nu zou ik er geen probleem van maken en rechtvaardig en met opgeheven hoofd hen in hun gezicht slaan). Toen de bel ging en we met zijn allen naar het klaslokaal liepen, merkte de lerares ook dat de jongen miste. We moesten allemaal in een kring gaan zitten, en er werd gebeld om te vragen waar die jongen was (die jongen typt zo lang en irritant, maar ik ga niet zijn eigen naam gebruiken... ik noem hem... Marcus...). Tien minuten later kwam Marcus samen met zijn moeder binnen, waar zijn moeder een preek gaf waarbij ik het niet droog kon houden. Ik ben overgevoelig, dat klopt, want ik was de enige die moest huilen (ik huil trouwens wel geluidloos). Maar het kwam gewoon ook doordat het zo verdrietig was wat ze zei (ik weet het niet meer precies, maar het was iets van 'Denk je dat ik, als zijn moeder, niet elke dag naar mijn werk ga, met angst dat hij deze keer misschien in elkaar geslagen wordt? Hij is uitgescholden, mentale pijn, maar het wordt steeds erger. Ik ga elke ochtend met angst naar mijn werk, bang dat ik 's middags een huilende zoon met blauwe plekken aantref, en dat hij het niet meer wil. Want met tegenzin gaat hij naar school, nu, en ik ben bang dat, als het zo door gaat, hij niet eens meer zijn huis uit durft te komen in de angst dat de pesterijen overnieuw beginnen. Denk je dat ik dat fijn vind?') en omdat ik zelf ook gepest was, dus ik wist hoe hij zich zou moeten voelen. Maar ik dwaal af, want ik moest vertellen over 'Het Verfrommelde Papier', wat we moesten maken in groep 8, één van de eerste weken. Van onze lerares kregen we allemaal een papier, die we moesten verkreukelen. Ik was verbaasd, en keek vreemd toe hoe alle jongens en vele meiden het papier verfrommelden en er zelfs op gingen stampen, terwijl ik met tegenzin het papier verkreukelde. Nadat we dat gedaan hadden, moesten we het papier weer openvouwen, zonder dat het papier zou scheuren, wat op zich niet zo moeilijk was. Hierna moesten we het papier glad proberen te strijken, en moesten we de verschillen opnoemen tussen het ene stuk papier, het gladde en ongekrenkte stuk papier, en het andere stuk papier, verfrommeld, verkreukeld, platgestampt. En daarna vertelde ze ons, dat het eerste papier de ziel is van een pasgeboren kind, glad, mooi, prachtig, in vergelijking met het tweede papier. En daarna vertelde ze, dat het verkreukelen van het papier hetzelfde was als het krenken van een tere ziel, pesten. Het uitvouwen en gladstrijken zou ervoor zorgen dat de ziel niet meer pijn zou laten, dat zij niet verder gekrenkt zou worden, maar je zou zien dat de vouwen altijd zichtbaar zouden blijven, en dat zij nooit meer hetzelfde als vroeger zou worden. Velen begrepen niet wat zij hiermee bedoelde, maar ik begreep het als één van de besten. Als een mes in je ziel snijdt, genezen op den duur de wonden, maar de littekens zullen nooit vervagen.
zondag 9 maart 2014
De Liebster Award
<a href="http://www.bloglovin.com/blog/13608709/?claim=xwfzcedtccs">Follow my blog with Bloglovin</a>
Ik ben door Jackie van DutchStoryBlog genomineerd voor de Liebster Award. Eerst had ik geen idee wat het was, maar nadat ik op haar blog en wat andere genomineerde blogs had gekeken, begreep ik het allemaal wel. Voor jullie zal ik het nog even uitleggen:
De Liebster Award is voor bloggers met minder dan 200 volgers. Als je genomineerd bent moet je 11 vragen beantwoorden die degene die je heeft genomineerd heeft bedacht. Daarna nomineer je 5 of 9 (sommigen doen ook 1, dus ik weet niet helemaal precies hoe het in elkaar zit) andere blogs die 11 vragen die jij hebt bedacht moeten beantwoorden. Als jullie het niet begrijpen, zoek maar op op Google. Ik denk dat die het beter uit kan leggen... xd
De vragen die ik van Jackie heb gekregen zijn:
1. Welk moment uit je leven blijft je voor altijd bij?
Ik denk de vakantie van vorig jaar, 2013, toen we een vakantie van Spanje en Frankrijk samen deden. Op de heen- en terugweg maakten we stops in leuke plaatsjes, en op de heenweg gingen we ook naar een plaatsje. Er was zo'n heel mooi en groot gebouw en daarvoor waren fonteintjes. Voor het eerst in een hele lange tijd durfde ik gewoon 'vreemd' en 'mezelf' te zijn, en ging ik samen met mijn moeder en zus (mijn vader filmde) door de fonteintjes heen rennen om helemaal nat te worden. Vervolgens liep ik op blote voeten verder, en toen we even later bij een verlicht gebouw aankwamen, en mijn moeder een demonstratie deed van haar 'balletsprong', en die aardig faalde, ging ik op blote voeten, in een kort broekje en een shirt met korte mouwen, helemaal kleddernat, door een drukke straat met allemaal mensen, 'balletsprongen' maken. Ik weet nog hoe hard ik gelachen heb toen. (:
2. Waar ben je echt trots op?
Sinds ik op de Middelbare School zit heb ik mezelf voorgenomen een nieuwe start te maken en alles van de Basisschool waar ik gepest werd achter me te laten. Ik ben veel meer mezelf geworden, doe gekke en vreemde dingen, en laat mijn gekke en vreemde ik de controle over me nemen. Ik voel me veel meer op mijn gemak en ben er eigenlijk echt trots op dat ik mezelf durf te zijn.
3. Wat is je lievelingsgenre qua verhalen?
Ik zou zeggen Science Fantasy. Eerlijk gezegd heb ik nog nooit een verhaal gelezen met het genre Science Fantasy, wat heel vreemd klinkt, maar ik zal het uitleggen. Mijn favoriete genres zijn namelijk Science Fiction en Fantasy, en ik ben er laatst achtergekomen dat die twee ook gecombineerd zijn in één genre, dus dan kan het niet anders dat dat mijn favoriete genre is, toch? ^-^
4. Wat is je lievelingskleur?
Eén kleur... Pfoe. Eigenlijk vind ik elke kleur wel mooi... Maar als ik zou moeten kiezen zou ik waarschijnlijk gaan voor zonsondergang oranje op de eerste plaats, lavendel op de tweede plaats en hemelsblauw op de derde plaats. Of gewoon allemaal op de eerste plaats... ;3
5. Wat kan jij wat weinig mensen kunnen?
Wat kan ik wat weinig mensen kunnen? Ik denk dat niemand zo vreemd kan zijn als ik, en ik denk ook dat niemand op zoveel fictieve personages te gelijk een crush kan hebben als ik. Is het trouwens vreemd om op 30 fictieve personages te gelijk verliefd te zijn? :O
6. Wat raad je mensen af om te doen?
Indruk maken op mensen die eigenlijk toch geen interesse in je hebben, en al helemaal: jezelf voordoen als iemand die totaal iemand anders is dan jijzelf bent. Ik heb de nodige ervaring met mensen die indruk proberen te maken op mensen die toch geen interesse in hen hebben, en door dat te doen laat je eigenlijk degene die wel écht om je geven in de steek. Ikzelf heb me jaren voorgedaan als een persoon die ik eigenlijk helemaal niet was, aangezien ik dacht dat ze die persoon niet leuk vonden. Inmiddels durf ik meer mezelf te zijn, maar toch ben ik altijd nog wel het meisje dat ik toen was, dat kan ik gewoon niet meer wegstoppen.
7. Wat raad je mensen aan om te doen?
Jezelf zijn. Waarschijnlijk val ik in herhaling, maar sinds ik mezelf durf te zijn ben ik veel gelukkiger. Ik lach om de meest humorloze dingen die volgens mijn mening ontzettend grappig zijn, ik ben verliefd op fictieve personages (dat was ik trouwens altijd al), ik durf mijn ouders te vertellen hoe het met me gaat, ik praat meer dan eerder (eerst praatte ik gewoonweg nooit) en ik durf mijn mening te geven over dingen waar ik het niet mee eens ben. Ook durf ik mijn typische eigenwijze opmerkingen te maken, terwijl ik dat eerder nooit zou hebben gedurfd. Ik voel me veel beter nu ik mezelf ben, en ik weet zeker dat anderen dat ook zo zouden ervaren.
8. Hoe lang blog je al?
Sinds dinsdag 29 oktober 2013, 16:28. Ghe... Ik houd van overbodige details. ^-^ Ik weet namelijk 100% zeker dat anderen gewoon oktober zouden zeggen... (:
9. Beantwoord je graag vragen?
Ja! Ik houd van vragen, vooral vreemde vragen, want die passen bij mijn persoonlijkheid. ;D
10. Waar ben je het liefst?
Ik ben een enorme huismus, dat is een feit. Maar ik geniet er enorm van om in de lente (overigens mijn favoriete seizoen) en de zomer in de mega grote tuin van de buren (en ja, ik heb permissie) te zitten en van madeliefjes een krans te maken. Dus tja, ik ben het vaakst in mijn huis, maar ik houd ervan en voel me ook beter als ik gewoon rustig in de natuur ben.
11. Wanneer lach je het vaakst?
Als wij (ik, mijn zus, mijn vader, en soms ook mijn moeder) grappen maken over mijn moeder. Ze maakt zich namelijk nooit druk over wat anderen over haar vinden, en danst daarom ook door de tuin van de buren als de overburen daar tegenover zitten te dineren met bezoek. Ook kwam zij met het idee om te gaan dansen in de fonteintjes, en heeft ze heel vaak gekke ideeën. Ook lach ik ontzettend vaak als ik op WattPad mega lange gesprekken heb met FictionalStates (aka Merel), of wanneer ik WhatsApp of gesprekken heb op WattPad met HayalTrue_x (aka Hatice). Dan zit ik altijd met zo'n big smile voor de laptop of voor mijn mobiel te lezen en barst ik vaak in schaterlach uit. (:
-
Aangezien ik niet heel veel bloggers ken, en degene die ik ken al genomineerd zijn, nomineer ik één iemand, als dat ook mag. :p
Mijn genomineerde is Elize van Storybook
De vragen voor jou zijn:
1. Hoe lang blog je al?
2. Welke onderwerpen vind je het leukst om over te schrijven?
3. Wat is je geheime talent?
4. Wat is je passie?
5. Wat is je favoriete genre qua verhalen?
6. Wat is je grootste droom?
7. Wat is je lievelingskleur?
8. Wat is de beste openingszin ooit? Heb je die ooit gebruikt?
9. Waar ben je het liefst?
10. Wat is je bekendste bericht dat je hebt gepost?
11. Wanneer moest je voor het laatst huilen van het lachen?
Ik ben door Jackie van DutchStoryBlog genomineerd voor de Liebster Award. Eerst had ik geen idee wat het was, maar nadat ik op haar blog en wat andere genomineerde blogs had gekeken, begreep ik het allemaal wel. Voor jullie zal ik het nog even uitleggen:
De Liebster Award is voor bloggers met minder dan 200 volgers. Als je genomineerd bent moet je 11 vragen beantwoorden die degene die je heeft genomineerd heeft bedacht. Daarna nomineer je 5 of 9 (sommigen doen ook 1, dus ik weet niet helemaal precies hoe het in elkaar zit) andere blogs die 11 vragen die jij hebt bedacht moeten beantwoorden. Als jullie het niet begrijpen, zoek maar op op Google. Ik denk dat die het beter uit kan leggen... xd
De vragen die ik van Jackie heb gekregen zijn:
1. Welk moment uit je leven blijft je voor altijd bij?
Ik denk de vakantie van vorig jaar, 2013, toen we een vakantie van Spanje en Frankrijk samen deden. Op de heen- en terugweg maakten we stops in leuke plaatsjes, en op de heenweg gingen we ook naar een plaatsje. Er was zo'n heel mooi en groot gebouw en daarvoor waren fonteintjes. Voor het eerst in een hele lange tijd durfde ik gewoon 'vreemd' en 'mezelf' te zijn, en ging ik samen met mijn moeder en zus (mijn vader filmde) door de fonteintjes heen rennen om helemaal nat te worden. Vervolgens liep ik op blote voeten verder, en toen we even later bij een verlicht gebouw aankwamen, en mijn moeder een demonstratie deed van haar 'balletsprong', en die aardig faalde, ging ik op blote voeten, in een kort broekje en een shirt met korte mouwen, helemaal kleddernat, door een drukke straat met allemaal mensen, 'balletsprongen' maken. Ik weet nog hoe hard ik gelachen heb toen. (:
2. Waar ben je echt trots op?
Sinds ik op de Middelbare School zit heb ik mezelf voorgenomen een nieuwe start te maken en alles van de Basisschool waar ik gepest werd achter me te laten. Ik ben veel meer mezelf geworden, doe gekke en vreemde dingen, en laat mijn gekke en vreemde ik de controle over me nemen. Ik voel me veel meer op mijn gemak en ben er eigenlijk echt trots op dat ik mezelf durf te zijn.
3. Wat is je lievelingsgenre qua verhalen?
Ik zou zeggen Science Fantasy. Eerlijk gezegd heb ik nog nooit een verhaal gelezen met het genre Science Fantasy, wat heel vreemd klinkt, maar ik zal het uitleggen. Mijn favoriete genres zijn namelijk Science Fiction en Fantasy, en ik ben er laatst achtergekomen dat die twee ook gecombineerd zijn in één genre, dus dan kan het niet anders dat dat mijn favoriete genre is, toch? ^-^
4. Wat is je lievelingskleur?
Eén kleur... Pfoe. Eigenlijk vind ik elke kleur wel mooi... Maar als ik zou moeten kiezen zou ik waarschijnlijk gaan voor zonsondergang oranje op de eerste plaats, lavendel op de tweede plaats en hemelsblauw op de derde plaats. Of gewoon allemaal op de eerste plaats... ;3
5. Wat kan jij wat weinig mensen kunnen?
Wat kan ik wat weinig mensen kunnen? Ik denk dat niemand zo vreemd kan zijn als ik, en ik denk ook dat niemand op zoveel fictieve personages te gelijk een crush kan hebben als ik. Is het trouwens vreemd om op 30 fictieve personages te gelijk verliefd te zijn? :O
6. Wat raad je mensen af om te doen?
Indruk maken op mensen die eigenlijk toch geen interesse in je hebben, en al helemaal: jezelf voordoen als iemand die totaal iemand anders is dan jijzelf bent. Ik heb de nodige ervaring met mensen die indruk proberen te maken op mensen die toch geen interesse in hen hebben, en door dat te doen laat je eigenlijk degene die wel écht om je geven in de steek. Ikzelf heb me jaren voorgedaan als een persoon die ik eigenlijk helemaal niet was, aangezien ik dacht dat ze die persoon niet leuk vonden. Inmiddels durf ik meer mezelf te zijn, maar toch ben ik altijd nog wel het meisje dat ik toen was, dat kan ik gewoon niet meer wegstoppen.
7. Wat raad je mensen aan om te doen?
Jezelf zijn. Waarschijnlijk val ik in herhaling, maar sinds ik mezelf durf te zijn ben ik veel gelukkiger. Ik lach om de meest humorloze dingen die volgens mijn mening ontzettend grappig zijn, ik ben verliefd op fictieve personages (dat was ik trouwens altijd al), ik durf mijn ouders te vertellen hoe het met me gaat, ik praat meer dan eerder (eerst praatte ik gewoonweg nooit) en ik durf mijn mening te geven over dingen waar ik het niet mee eens ben. Ook durf ik mijn typische eigenwijze opmerkingen te maken, terwijl ik dat eerder nooit zou hebben gedurfd. Ik voel me veel beter nu ik mezelf ben, en ik weet zeker dat anderen dat ook zo zouden ervaren.
8. Hoe lang blog je al?
Sinds dinsdag 29 oktober 2013, 16:28. Ghe... Ik houd van overbodige details. ^-^ Ik weet namelijk 100% zeker dat anderen gewoon oktober zouden zeggen... (:
9. Beantwoord je graag vragen?
Ja! Ik houd van vragen, vooral vreemde vragen, want die passen bij mijn persoonlijkheid. ;D
10. Waar ben je het liefst?
Ik ben een enorme huismus, dat is een feit. Maar ik geniet er enorm van om in de lente (overigens mijn favoriete seizoen) en de zomer in de mega grote tuin van de buren (en ja, ik heb permissie) te zitten en van madeliefjes een krans te maken. Dus tja, ik ben het vaakst in mijn huis, maar ik houd ervan en voel me ook beter als ik gewoon rustig in de natuur ben.
11. Wanneer lach je het vaakst?
Als wij (ik, mijn zus, mijn vader, en soms ook mijn moeder) grappen maken over mijn moeder. Ze maakt zich namelijk nooit druk over wat anderen over haar vinden, en danst daarom ook door de tuin van de buren als de overburen daar tegenover zitten te dineren met bezoek. Ook kwam zij met het idee om te gaan dansen in de fonteintjes, en heeft ze heel vaak gekke ideeën. Ook lach ik ontzettend vaak als ik op WattPad mega lange gesprekken heb met FictionalStates (aka Merel), of wanneer ik WhatsApp of gesprekken heb op WattPad met HayalTrue_x (aka Hatice). Dan zit ik altijd met zo'n big smile voor de laptop of voor mijn mobiel te lezen en barst ik vaak in schaterlach uit. (:
-
Aangezien ik niet heel veel bloggers ken, en degene die ik ken al genomineerd zijn, nomineer ik één iemand, als dat ook mag. :p
Mijn genomineerde is Elize van Storybook
De vragen voor jou zijn:
1. Hoe lang blog je al?
2. Welke onderwerpen vind je het leukst om over te schrijven?
3. Wat is je geheime talent?
4. Wat is je passie?
5. Wat is je favoriete genre qua verhalen?
6. Wat is je grootste droom?
7. Wat is je lievelingskleur?
8. Wat is de beste openingszin ooit? Heb je die ooit gebruikt?
9. Waar ben je het liefst?
10. Wat is je bekendste bericht dat je hebt gepost?
11. Wanneer moest je voor het laatst huilen van het lachen?
zaterdag 8 maart 2014
De 25ste Hongerspelen - Proloog + Hoofdstuk 1 + Hoofdstuk 2 Online
Zoals ik jullie waarschijnlijk al heb verteld zal ik De 25ste Hongerspelen sneller op mijn WattPad account posten, dan op mijn blog. Nu heb ik echter de Proloog, hoofdstuk 1 en hoofdstuk 2 online gezet. Ik hoop dat jullie het gaan lezen! :D
En, gewoon, omdat het kan, post ik hier alvast de Proloog:
En, gewoon, omdat het kan, post ik hier alvast de Proloog:
Prologue (Proloog)
Een fel licht begroet
mijn ogen als de metalen plaat tot stilstand komt. Het duurt even voordat mijn
ogen gewend zijn aan het felle licht, aangezien ik daarnet nog in het
aardedonker heb gestaan. Na een aantal keer knipperen bestudeer ik mijn
omgeving. Tegenover me staat de Hoorn des Overvloeds, omringd met rugzakken en
wapens, hoe dichterbij de Hoorn, hoe belangrijker de voorwerpen. De grond
waarop de metalen gevestigd zijn bestaat uit een modderige bodem, verderop is
de rand van het bos dat, zo ver ik kan zien, oneindig ver doorgaat, en aan het
einde van de horizon is een as-zwarte berg te zien. Ondertussen is de
ingesproken mannenstem aan het aftellen. Nog dertig seconden de gaan voordat ik
mijn dood tegemoet ren. Met mijn blik bestudeer ik de andere tributen, de Beroeps
in aanvalspositie, gefocust op de wapens bij de Hoorn. Loreana, het 12-jarige
meisje uit District 4, angstig om zich heen kijkend, waarschijnlijk opzoek naar
een uitweg uit deze verschrikkelijke Spelen, of ze zoekt mij, haar enige
bondgenoot. En tot slot wordt mijn blik aangetrokken tot Vincent, mijn
medetribuut die een pact met de Beroeps heeft gesloten. Hij zoekt iets, of
iemand, en na een paar seconden blijft zijn blik hangen in die van mij. 5… Ik
probeer mijn blik uit die van hem te haken. 4… Maar mijn ogen blijven op hem
gefocust. 3… Zijn lippen vormen een woord. 2… Hij schudt zijn hoofd. 1… Wacht!
Wat probeerde hij me duidelijk te maken, hij zou me toch niet willen helpen?
Hij heeft een pact gesloten met de Beroeps. Nog steeds staar ik verward naar
hem, proberend om zijn actie te doorgronden door naar zijn lichaamshouding te
kijken, maar het lukt me niet. Hij is inmiddels alweer gefocust op de Hoorn. En
nog voordat ik het door heb weerklinkt de gong door de arena. Direct stormen de
tributen van hun plaat af, rennend richting de Hoorn des Overvloeds, of
richting het bos, terwijl ik in alle verwarring naar Vincent blijf staren, of
in ieder geval, de plek waar Vincent stond. Zodra er een mes in mijn richting
komt suizen, en ik deze op maar een haar na ontwijk, keer ik terug naar de
realiteit.
Dames en heren, de
Hongerspelen zijn begonnen!
-
Ik zou het ontzettend leuk vinden als jullie het gaan lezen! :D
Lots of Love,
Juliette x
-
Ik zou het ontzettend leuk vinden als jullie het gaan lezen! :D
Lots of Love,
Juliette x
zaterdag 1 maart 2014
My Poems
Aangezien ik niet alleen verhalen, maar ook songteksten en gedichten schrijf, heb ik besloten om jullie ook eens mijn gedichten te laten lezen. Deze komen op volgorde van oud naar nieuw, en ik wil er wel even bij zetten dat sommigen een emotionele waarde voor me hebben en dat ze allemaal "bestempeld" zijn met Auteursrechten (Copyright ©), en dat ik ze dus ook niet ergens anders zou willen zien.
2012:
Ik Draai Mijn Hart De Rug (Gepaard Rijm)
Ik zit hier met mijn ogen dicht,
Maar door mijn oogleden schijnt licht
Ik draai met mijn vinger door mijn haar,
Terwijl ik de duisternis in staar
Het is hier zo koud, het is hier zo kil,
En het is hier muisstil
Straks word ik nog van steen,
En vergeet ik alles om me heen
Ik wil hier weg! Ik wil hier niet zijn!
Waarom doet deze plek mijn hart pijn?
Waarom kan ik niet zo zijn als anderen?
Waarom kan ik niet veranderen?
Waarom moet ik hier altijd zijn?
Ik vind het hier gewoon niet fijn!
Ik heb het al duizend maal gezegd,
Maar het werkt gewoon ongelooflijk slecht!
Niemand, niemand wil naar me luisteren,
Ze willen zelfs niet eens wat terug fluisteren
Elke keer biggelen er tranen over mijn wangen,
Ik kan ook nergens naar verlangen
Elke keer,
Verlang ik meer
Maar de hoop werd steeds minder,
Totdat hij ergens was daarginder
Ik voel me niet meer ik,
Ik voel me meer een Havik
Ik wil hier zo graag weg,
Weg, weg van alles om me heen, weg van de uitgedroogde heg
Ik ga hier weg, en kom nooit meer terug,
Ik draai mijn hart de rug
-Deze heb ik in Groep 7 geschreven. Ik weet niet meer precies waarom ik dit heb geschreven, maar het zal waarschijnlijk komen doordat in Groep 7 ik dacht dat de pesterijen net over waren, maar toen het moment kwam dat mijn "beste vriendin" me begon te negeren en vermijden. Ook begon ze snerende opmerkingen naar mijn hoofd te gooien waar ze samen met haar populaire "vriendinnengroepje" in de slappe lach van raakten. Ik weet nog dat ik elke keer alleen in de pauze op het houten bankje ging zitten en elke dag dat ik me verdrietig voelde ik één regel erbij schreef. Dat waren dus ongeveer dertig dagen. Ook herinner ik me nog dat op een gegeven moment ik in de pauze binnen bleef om verder te schrijven, en dat toen wat meisjes mijn boekje afpakten en het gingen lezen, het aan de lerares lieten lezen, en die me een soort van vanaf dat moment me nauwlettend en bezorgd in de gaten hield.-
2013:
Samen (Elfje)
ik
en jij
jij troost mij
en ik troost jou
samen
-Dit gedicht heb ik in Groep 8 geschreven. Dat was de tijd dat ik eigenlijk "niemand" had op school om mee om te gaan. Mijn beste vriendin behandelde me als vuil wanneer er andere, populaire mensen in de buurt waren. Ze wilde niet met mij gezien worden als "vriendinnen" aangezien ik impopulair was (en ben, trouwens). Ook liet mijn andere vriendin me in de steek door de hele tijd met anderen om te gaan en geen tijd voor mij over te hebben. Ik voelde me dus eenzaam. Vandaar dat ik dit gedicht had geschreven over 'samen', want alleen mijn fictieve personages waren wat ik overhad. (Vandaar dat ik de hele tijd alleen in de pauze zat en tegen "mezelf" praatte, zoals zij dat noemden. Eigenlijk praatte ik tegen mijn échte vrienden.) Nog steeds zijn mijn fictieve personages eigenlijk de enige aan wie ik alles vertel. Ik weet het, lach me maar uit, maar het is waar.-
2014:
Wonderen (Gepaard Rijm)
Als een windvlaag in de winternacht
Als een zomerbriesje die de dag verzacht
Als een eeuwenoude melodie
Die weerklinkt in alle glorie
Als een lang vergeten droom
Genesteld onder de wortels van een eikenboom
Als de nacht valt, en alles zwart kleurt
Herinner jezelf eraan, dat in het donkerste van de nacht er altijd iets wonderlijks gebeurt
Een vallende ster
Gezien van ver
Die heel de wereld achterlaat
In het licht van zijn gelaat
Zo herinnert de Hemel ons eraan
Dat zelfs wonderen altijd zullen bestaan
-Toen mijn moeder gedichten van vroeger op ging halen, had ik besloten om ook mijn gedichten te laten zien. Toen kwam het erop neer dat ik alleen nog maar van twee en anderhalf jaar geleden had, dus ik besloot die middag een nieuw gedicht te schrijven en deze aan haar te laten lezen. Zo kwam het erop neer dat mijn moeder het gedicht zo mooi vond dat het uiteindelijk ergens bij haar favoriete kapper strandde. Tja...-
Voor Opa…
Jij Zal Stralen Terwijl Je Op Ons Wacht (Gepaard Rijm)
Met tranen in mijn ogen, denk ik aan jou
Met tranen in mijn ogen, zeg ik hoeveel ik van je hou
Sussende woorden, zeggen dat je veilig bent daar
Sussende woorden, laten me het geloven, ook al is het zwaar
Jij zal een wonder worden, stralend als een ster
Jij zal een wonder worden, wakend over ons van ver
Jij zal stralen in een donkere winternacht
Jij zal stralen terwijl je op ons wacht
-Zoals jullie misschien al hebben gezien heb ik dit gedicht voor mijn opa geschreven. Dit gedicht werd ook op zijn uitvaart voorgelezen door mijn vader. Achter dit gedicht zit een emotionele betekenis voor mij.-
Vrijheid (Omarmend Rijm)
Ik voel de wind door mijn haar
De lucht die mij omarmt
De zon die mij verwarmt
Tegen het gevoel van vrijheid heb ik geen bezwaar
Het gevoel dat je krijgt, daar
Waar je je lichaam warmt
En je eigen licht anderen opwarmt
Om samen te stralen als een vlam, onbedwingbaar
De wind die met je haren speelt
De roze blos op je wangen
Het bladerdak dat in de herfst vergeelt
De sneeuw die zonnestralen doet vervangen
Het gevoel van vrijheid dat je nooit verveelt
Vrijheid behoort tot één van mijn grootste belangen
-Deze had ik voor mijn zus geschreven als voorbeeld van een Omarmend Rijm. Deze rijmsoort wordt ook in een Sonnet gebruikt, en ze moest een Sonnet schrijven voor een opdracht Nederlands.-
-
Ik heb nog meer gedichten dan alleen deze, natuurlijk, maar dit was gewoon even een overzichtje met de belangrijkste (die van Vrijheid was niet echt belangrijk of zo, maar dat was mijn eerste keer dat ik een Omarmend Rijm schreef, en die van Wonderen vond iedereen gewoon heel mooi) gedichten die ik heb geschreven, plus de reden waarom. Ik hoop dat jullie het ___ (vul maar in) vonden. x
Lots Of Love,
Juliette x
2012:
Ik Draai Mijn Hart De Rug (Gepaard Rijm)
Ik zit hier met mijn ogen dicht,
Maar door mijn oogleden schijnt licht
Ik draai met mijn vinger door mijn haar,
Terwijl ik de duisternis in staar
Het is hier zo koud, het is hier zo kil,
En het is hier muisstil
Straks word ik nog van steen,
En vergeet ik alles om me heen
Ik wil hier weg! Ik wil hier niet zijn!
Waarom doet deze plek mijn hart pijn?
Waarom kan ik niet zo zijn als anderen?
Waarom kan ik niet veranderen?
Waarom moet ik hier altijd zijn?
Ik vind het hier gewoon niet fijn!
Ik heb het al duizend maal gezegd,
Maar het werkt gewoon ongelooflijk slecht!
Niemand, niemand wil naar me luisteren,
Ze willen zelfs niet eens wat terug fluisteren
Elke keer biggelen er tranen over mijn wangen,
Ik kan ook nergens naar verlangen
Elke keer,
Verlang ik meer
Maar de hoop werd steeds minder,
Totdat hij ergens was daarginder
Ik voel me niet meer ik,
Ik voel me meer een Havik
Ik wil hier zo graag weg,
Weg, weg van alles om me heen, weg van de uitgedroogde heg
Ik ga hier weg, en kom nooit meer terug,
Ik draai mijn hart de rug
-Deze heb ik in Groep 7 geschreven. Ik weet niet meer precies waarom ik dit heb geschreven, maar het zal waarschijnlijk komen doordat in Groep 7 ik dacht dat de pesterijen net over waren, maar toen het moment kwam dat mijn "beste vriendin" me begon te negeren en vermijden. Ook begon ze snerende opmerkingen naar mijn hoofd te gooien waar ze samen met haar populaire "vriendinnengroepje" in de slappe lach van raakten. Ik weet nog dat ik elke keer alleen in de pauze op het houten bankje ging zitten en elke dag dat ik me verdrietig voelde ik één regel erbij schreef. Dat waren dus ongeveer dertig dagen. Ook herinner ik me nog dat op een gegeven moment ik in de pauze binnen bleef om verder te schrijven, en dat toen wat meisjes mijn boekje afpakten en het gingen lezen, het aan de lerares lieten lezen, en die me een soort van vanaf dat moment me nauwlettend en bezorgd in de gaten hield.-
2013:
Samen (Elfje)
ik
en jij
jij troost mij
en ik troost jou
samen
-Dit gedicht heb ik in Groep 8 geschreven. Dat was de tijd dat ik eigenlijk "niemand" had op school om mee om te gaan. Mijn beste vriendin behandelde me als vuil wanneer er andere, populaire mensen in de buurt waren. Ze wilde niet met mij gezien worden als "vriendinnen" aangezien ik impopulair was (en ben, trouwens). Ook liet mijn andere vriendin me in de steek door de hele tijd met anderen om te gaan en geen tijd voor mij over te hebben. Ik voelde me dus eenzaam. Vandaar dat ik dit gedicht had geschreven over 'samen', want alleen mijn fictieve personages waren wat ik overhad. (Vandaar dat ik de hele tijd alleen in de pauze zat en tegen "mezelf" praatte, zoals zij dat noemden. Eigenlijk praatte ik tegen mijn échte vrienden.) Nog steeds zijn mijn fictieve personages eigenlijk de enige aan wie ik alles vertel. Ik weet het, lach me maar uit, maar het is waar.-
2014:
Wonderen (Gepaard Rijm)
Als een windvlaag in de winternacht
Als een zomerbriesje die de dag verzacht
Als een eeuwenoude melodie
Die weerklinkt in alle glorie
Als een lang vergeten droom
Genesteld onder de wortels van een eikenboom
Als de nacht valt, en alles zwart kleurt
Herinner jezelf eraan, dat in het donkerste van de nacht er altijd iets wonderlijks gebeurt
Een vallende ster
Gezien van ver
Die heel de wereld achterlaat
In het licht van zijn gelaat
Zo herinnert de Hemel ons eraan
Dat zelfs wonderen altijd zullen bestaan
-Toen mijn moeder gedichten van vroeger op ging halen, had ik besloten om ook mijn gedichten te laten zien. Toen kwam het erop neer dat ik alleen nog maar van twee en anderhalf jaar geleden had, dus ik besloot die middag een nieuw gedicht te schrijven en deze aan haar te laten lezen. Zo kwam het erop neer dat mijn moeder het gedicht zo mooi vond dat het uiteindelijk ergens bij haar favoriete kapper strandde. Tja...-
Voor Opa…
Jij Zal Stralen Terwijl Je Op Ons Wacht (Gepaard Rijm)
Met tranen in mijn ogen, denk ik aan jou
Met tranen in mijn ogen, zeg ik hoeveel ik van je hou
Sussende woorden, zeggen dat je veilig bent daar
Sussende woorden, laten me het geloven, ook al is het zwaar
Jij zal een wonder worden, stralend als een ster
Jij zal een wonder worden, wakend over ons van ver
Jij zal stralen in een donkere winternacht
Jij zal stralen terwijl je op ons wacht
-Zoals jullie misschien al hebben gezien heb ik dit gedicht voor mijn opa geschreven. Dit gedicht werd ook op zijn uitvaart voorgelezen door mijn vader. Achter dit gedicht zit een emotionele betekenis voor mij.-
Vrijheid (Omarmend Rijm)
Ik voel de wind door mijn haar
De lucht die mij omarmt
De zon die mij verwarmt
Tegen het gevoel van vrijheid heb ik geen bezwaar
Het gevoel dat je krijgt, daar
Waar je je lichaam warmt
En je eigen licht anderen opwarmt
Om samen te stralen als een vlam, onbedwingbaar
De wind die met je haren speelt
De roze blos op je wangen
Het bladerdak dat in de herfst vergeelt
De sneeuw die zonnestralen doet vervangen
Het gevoel van vrijheid dat je nooit verveelt
Vrijheid behoort tot één van mijn grootste belangen
-Deze had ik voor mijn zus geschreven als voorbeeld van een Omarmend Rijm. Deze rijmsoort wordt ook in een Sonnet gebruikt, en ze moest een Sonnet schrijven voor een opdracht Nederlands.-
-
Ik heb nog meer gedichten dan alleen deze, natuurlijk, maar dit was gewoon even een overzichtje met de belangrijkste (die van Vrijheid was niet echt belangrijk of zo, maar dat was mijn eerste keer dat ik een Omarmend Rijm schreef, en die van Wonderen vond iedereen gewoon heel mooi) gedichten die ik heb geschreven, plus de reden waarom. Ik hoop dat jullie het ___ (vul maar in) vonden. x
Lots Of Love,
Juliette x
Abonneren op:
Posts (Atom)