Aangezien het vakantie is ga ik vaker posten (niet dat jullie dat leuk gaan vinden *Grijnst*). (:
Nu is het heel toevallig dat ik met een vriendin van de basisschool afgesproken heb en we allebei een verhaal gingen schrijven om te laten zien hoe ver we gevorderd waren met onze writingskills. ;3
Aangezien ik verschrikkelijk ben in het schrijven van korte verhalen, heb ik mijn best gedaan een kort verhaal te schrijven. Aan jullie de eer om het te bekritiseren! ^-^
Dus, alsjeblieft, geef je mening in een reactie, dan weet ik of ik ermee verder moet gaan en/of wat ik eraan kan verbeteren. x
LOL, (Lots Of Love)
Juliette x
Zachtjes ruist de
wind door mijn ravenzwarte haren, alsof ze een oneindige wals dansen op het
ritme van de ondergaande zon. Een vertederde zucht verlaat mijn droge lippen
terwijl ik naar de prachtig kleurende hemel staar. Het is precies een jaar
geleden dat ik voor het eerst deze schoonheid van de wereld buiten mij heb
mogen waarnemen, en sindsdien heb ik meer van de wereld gehouden. De pracht van
het heelal, de stralende sterren die bitterkoude winternachten verzachten met
hun licht die ons oneindige hoop biedt. Het oneindige licht van de sterren aan
de hemel hebben me eraan laten herinneren dat er nog hoop is, dat er een reden
is dat ik hier ben. Ze hebben me eraan laten herinneren dat ik nog niet op moet
geven. Want ik zal nog niet opgeven. Ze kunnen me pijnigen met hun daden,
breken met hun woorden, maar ik zal sterk blijven. Want ik weet, dat op een
gegeven moment, de sterren me zullen laten stralen, en dat ze verblind worden
door mijn kracht, door mijn overlevingskracht, en ze zullen inzien, dat wat ze hebben
gedaan fout is geweest. Een eenzame traan biggelt over mijn wang naar beneden
waar zij strandt op de rand van mijn gebarsten bovenlip. De lucht vervaagt
langzaamaan weer terug naar zijn vertrouwde donkerblauwe, bijna zwarte kleur
van de nacht, en één voor één verschijnen de sterren aan de bewolkte hemel. ‘Ik
zal niet opgeven… Nu nog niet…’ Ik slik de uit mijn opgekropte verdriet
bestaande brok in mijn keel met moeite weg. ‘Maar ik ben ervan overtuigd dat ik
meer kans op overleven heb, als ik in de hemel ben…’ Tranen stromen over mijn
wangen en de wind begint klaagliederen te zingen door de bladeren van de bomen
te laten breken en te laten vallen. ‘Ik zal je weer ontmoeten, Noah.’ Een
zwakke glimlach siert mijn gebarsten lippen waardoor er een kleine wond
ontstaat en een ijzersmaak mijn mond binnendringt. ‘En samen zullen we
overleven. Samen zullen we hoop geven aan degenen die het niet zelf hebben
omdat ze het anderen al hebben gegeven en niets voor zichzelf over hebben
gelaten.’ Ik sla mijn ogen neer en duw mezelf overeind. Mijn knieën knikken, en
mijn voeten protesteren luid en duidelijk met het motief om onmiddellijk
rechtsomkeert te maken, mijn hersenen schreeuwen dat dit onverstandig is, maar
mijn hart neemt de controle over mijn lichaam over en laat me standvastig
vooruit lopen. Het ijskoude water dringt binnen in mijn huid en laat een
rilling over mijn ruggengraat trekken. Houd
vol, zonder dat je het doorhebt voel je de kou al niet meer. Stap voor stap
loop ik het ijskoude meer in totdat ik tot boven mijn schouders onder water
sta. ‘Het spijt me…’ Ik werp nog een laatste blik op de stralende sterren boven
me, laat de wind nog een laatste keer met mijn ravenzwarte haren spelen. Ik
laat het water nog voor één keer in mijn diepgroene ogen staren. Ik neem
afscheid van al dat mij dierbaar is, ik geef ze nog een laatste woord van
liefde, en daarna duik ik met mijn hoofd onderwater, in de intentie het nooit
meer boven water te laten komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten